Σήμερα ζούμε μια εποχή που δεν μοιάζει με άλλες προηγούμενες. Έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και θέλει τα δικά της αντίδοτα. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις νέες προκλήσεις με γιατροσόφια του χθες. Τι συμβαίνει όμως ακριβώς σήμερα και τι πρέπει να γίνει;Όπως είναι γνωστό, όποιος έχει την εξουσία έχει....
το πάνω χέρι. Είναι αυτός που ρυθμίζει τα πράγματα και τις ζωές των ανθρώπων. Η εξουσία στις διάφορες εποχές πηγάζει κυρίως από τις κυρίαρχες οικονομικές διαδικασίες. Προτιμούμε αυτόν τον όρο για να μην χαθεί η ουσία σε δογματικές αντιπαραθέσεις. Όσοι είναι ιδιοκτήτες αυτών των κυρίαρχων οικονομικών διαδικασιών είναι και οι πραγματικοί εξουσιαστές.
Στην εποχή της Φεουδαρχίας κυρίαρχη οικονομική διαδικασία ήταν η γεωργική παραγωγή, δηλαδή η βασική οικονομική ενασχόληση ήταν αυτή του πρωτογενούς οικονομικού τομέα. Επομένως οι ιδιοκτήτες μεγάλων εκτάσεων γης, οι φεουδάρχες, ήταν αυτόματα οι πραγματικοί εξουσιαστές και το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα ήταν η μοναρχία. Η δε εξουσία του μονάρχη δεν πήγαζε από την βούληση των δουλοπάροικων, αλλά από τη στήριξη που του παρείχαν οι φεουδάρχες. Διάφορες εξεγέρσεις των δουλοπάροικων, ως αντίδοτο στην κρατούσα οικονομική διαδικασία, δεν αναιρούσαν την κυρίαρχη οικονομική διαδικασία και επομένως απέτυχαν.
Η κατάσταση άλλαξε όταν κυρίαρχη οικονομική διαδικασία έγινε πλέον η βιομηχανική παραγωγή. Πραγματικοί εξουσιαστές έγιναν οι μεγαλοβιομήχανοι μεγαλοαστοί του δευτερογενούς οικονομικού τομέα, οι οποίοι είχαν αντιπρόταση που αναιρούσε την μέχρι τότε κυρίαρχη οικονομική διαδικασία και φυσικά νίκησαν με τον τεράστιο πλούτο και τα μέσα που διέθεταν το παλιό καθεστώς και το υπέταξαν. Ως κυρίαρχο πολιτικό σύστημα έκανε την εμφάνισή του η ολιγαρχία των προυχόντων μεγαλοαστών οι οποίοι διεκδίκησαν από τον μονάρχη τη δυνατότητα να αποφασίζουν μόνοι τους σε κοινοβούλιο. Η μορφή αυτή εξελίχθηκε σε αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική «δημοκρατία», στην αρχή με περιορισμένο δικαίωμα ψήφου για την εκλογή των αντιπροσώπων, μόνο μεταξύ των μεγαλοαστών και αργότερα διευρύνθηκε. Η ανάγκες για πρώτες ύλες και φθηνότερο εργατικό δυναμικό για τις βιομηχανίες, οδήγησαν τα διοικούμενα από τους μεγαλοβιομήχανους νέα αστικά κράτη, σε αποικιοκρατίες και έλεγχο του διεθνούς εμπορίου. Οι διάφορες εξεγέρσεις των εργαζόμενων στα εργοστάσια και αργότερα η δημιουργία οργανωμένου εργατικού κινήματος δεν μπόρεσε να αμφισβητήσει την κυρίαρχη οικονομική διαδικασία και να αποτελέσει αντιπρόταση, παρά μόνο να την εξανθρωπίσει μέχρι ένα ορισμένο μέτρο.
Σήμερα έχουμε φύγει από την βιομηχανική εποχή. Η κατάσταση άλλαξε πάλι και ήδη βρισκόμαστε σε μια μεταβιομηχανική περίοδο η οποία δεν έχει πάρει ακόμα την επίσημη ονομασία της. Ποια όμως είναι η κυρίαρχη οικονομική διαδικασία σήμερα; Ποιοι ασκούν πραγματική εξουσία; Και τι πολιτικό σύστημα έχουμε ή πρέπει να έχουμε;
Είναι γενική παραδοχή ότι κυρίαρχη πλέον οικονομική διαδικασία είναι η χρηματοπιστωτική διαδικασία. Μια διαδικασία του τριτογενούς πλέον οικονομικού τομέα. Οι πραγματικοί εξουσιαστές είναι οι ιδιοκτήτες του χρήματος και κυρίως οι παραγωγοί χρήματος μέσω του δανεισμού και διαφόρων άλλων μεθόδων πλασματικής αύξησης του χρήματος. Σύμφωνα με υπολογισμούς το διεθνές πλασματικό χρηματιστηριακό κεφάλαιο είναι 100 φορές μεγαλύτερο από τον όγκο του χρήματος που διακινείται παγκοσμίως στο πραγματικό εμπόριο. Μια τεράστια χρηματιστηριακή φούσκα που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική παραγωγή. Οι παραδοσιακοί μεγαλοβιομήχανοι έχουν χάσει την παλιά δύναμή τους και είναι απόλυτα εξαρτημένοι από τους δανειστές. Η παραδοσιακή εθνική μεγαλοαστική τάξη υποτάχθηκε σε μια ευρύτερη χωρίς σύνορα χρηματιστηριακή τάξη. Οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν είναι πλέον εθνικές, είναι κυρίως πολυεθνικές χωρίς συγκεκριμένους μεγαλοϊδιοκτήτες. Η πιο πλουσιοπάροχα αμειβόμενη τάξη είναι σήμερα αυτή των golden boys, δηλαδή των εφευρετών νέων διαδικασιών μεγιστοποίησης της ποσότητας του πλασματικού χρήματος.
Οι απλοί πολίτες, αλλά και ολόκληρα κράτη έχουν καταστεί δούλοι των τόκων, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο σε επιπλέον παραγωγή χρήματος υπέρ των ιδιοκτητών του.
Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας έχει πάψει πλέον να υφίσταται, έστω και ως ολιγαρχία μεγαλοαστών. Στην πράξη το πολιτικό προσωπικό των σύγχρονων αντιπροσωπευτικών κοινοβουλευτικών «δημοκρατιών» είναι εντολοδόχοι και αχυράνθρωποι των (πάνω πλέον από αυτό) πραγματικών εξουσιαστών, δηλαδή των ιδιοκτητών του χρήματος. Δεν πρέπει επομένως να μας παραξενεύουν καθόλου οι απότομες πολιτικές κυβιστήσεις των πολιτικών μας εκπροσώπων, οι οποίες υπαγορεύονται από άγνωστες και κοινωνικά ανέλεγκτες άνωθεν εντολές. Το αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα, ως πολιτειακή μορφή, είναι φυσικά σύστημα μιας άλλης περασμένης εποχής, της βιομηχανικής εποχής και επομένως δεν θα μπορέσει να συνεχίσει στην νέα εποχή. Έτσι κι αλλιώς θα αλλάξει. Είτε θα γίνει ο "Μεγάλος Αδελφός" είτε θα ακολουθηθεί ο αρχαιοελληνικός κύκλος. Πάντως, αναγκαστικά θα αλλάξει.
Αν πιστέψουμε τον αρχαιοελληνικό κύκλο των πολιτευμάτων και αφού ολοκληρώθηκαν ήδη οι φάσεις της μοναρχίας και της ολιγαρχίας, νομοτελειακά οδηγούμαστε προς την τρίτη φάση, αυτή της δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άλλη λύση. Ο "Μεγάλος Αδελφός" προφανώς δεν είναι η λύση. Οι σύγχρονοι πραγματικοί εξουσιαστές θα ήθελαν τη λύση του «Μεγάλου Αδελφού» και έχουν πλέον μεγάλη δύναμη για να το επιτύχουν. Όμως έχουν και μια μεγάλη αδυναμία. Λειτουργούν σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και με αυτή την έννοια είναι πανίσχυροι και πιο δυνατοί από τα επιμέρους κράτη, τις οικονομίες των οποίων ελέγχουν και μπορούν να καταστρέψουν ανά πάσα στιγμή, όμως δεν μπορούν να επέμβουν άμεσα σε επίπεδο πολιτών. Τους πολίτες τους ελέγχουν έμμεσα, ελέγχοντας τους πολιτικούς αντιπροσώπους τους, που όπως είδαμε είναι μαριονέτες των πραγματικών εξουσιαστών. Δεν διαθέτουν δηλαδή την αμεσότητα επιβολής που είχε παλιά ένας μονάρχης ή μια εθνική αστική ολιγαρχία. Κινούνται σε διεθνές επίπεδο και χρησιμοποιούν αναγκαστικά πολιτικούς επιστάτες, πολιτικούς κοτζαμπάσηδες, σε όλα τα κράτη.
Αυτή ακριβώς είναι η μεγάλη αδυναμία τους και αργά ή γρήγορα οι λαοί θα το αντιληφθούν και θα αναγκαστούν εκ των πραγμάτων να αυτοοργανωθούν και να δράσουν συλλογικά άμεσα, συμμετέχοντας οι ίδιοι πλέον στη λήψη σημαντικών αποφάσεων. Αναγκαστικά οι λαοί θα περιορίσουν τις εξουσίες των ευάλωτων αντιπροσώπων τους, προκειμένου να αμυνθούν με τον τρόπο αυτό, απέναντι στις επιθέσεις των διεθνών εξουσιαστών. Αυτή η αυτοοργάνωση και συλλογική δράση προϋποθέτει την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας ως τρίτης φάσης στον κύκλο των πολιτευμάτων. Εντελώς τυχαία και από σπόντα, το πρώτο παράδειγμα της Νέας Εποχής το έδωσε η Ισλανδία. Εκεί δεν δόθηκε η απαραίτητη προσοχή από το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα και η κατάσταση ξέφυγε εντελώς. Οι πραγματικοί διεθνείς εξουσιαστές, προτίμησαν στη συνέχεια να αφήσουν για την ώρα κάπως ήσυχη την Ισλανδία για να μην τραβήξουν εκεί την διεθνή προσοχή. Προς το παρόν απλά επέβαλαν εμπάργκο στα ελεγχόμενα ΜΜΕ, ακόμα και στα Ισλανδικά και έτσι η περίπτωση της Ισλανδίας πέρασε μέχρι στιγμής στα ψιλά. Συντηρείται σε ένα βαθμό μόνο μέσα από το διαδίκτυο. Κάποια στιγμή όμως, αν το παράδειγμα της Ισλανδίας αρχίσει να συζητιέται πολύ μεταξύ των λαών, τότε θα επανέλθουν για να διορθώσουν αυτή τη μικρή ρωγμή στο σύστημα matrix που έχουν επιβάλει παγκοσμίως, παραδειγματίζοντας με την τιμωρία που θα επιβάλουν στην Ισλανδία και τα υπόλοιπα έθνη. Προς το παρόν ασχολούνται με τον παραδειγματισμό των λαών και κυρίως των ευρωπαϊκών μέσω Ελλάδας.
Με λίγα λόγια, το υπερόπλο με το οποίο το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο ελέγχει τους λαούς, τις ζωές και τις περιουσίες των απλών πολιτών, είναι ο έλεγχος που ασκούν πάνω στις κυβερνήσεις και το πολιτικό προσωπικό, των απαρχαιωμένων ήδη αντιπροσωπευτικών «δημοκρατιών». Είναι τα ενεργούμενα υποχείριά τους. Από τη στιγμή που οι λαοί θα περιορίσουν τις εξουσίες των πολιτικών τους αντιπροσώπων και θα αναλάβουν οι ίδιοι τη λήψη σημαντικών αποφάσεων, ο σύνδεσμος μεταξύ πραγματικών εξουσιαστών και λαών θα σπάσει και αυτόματα η κυρίαρχη οικονομική διαδικασία θα μεταλλαχθεί. Επομένως, για να απαντήσουμε στο αρχικό ερώτημα, το μόνο αντίδοτο στη σύγχρονη εποχή ενάντια στην καταπίεση των πραγματικών εξουσιαστών, δεν είναι κάποιο τοπικό εργατικό κίνημα ή κάτι τέτοιο ελεγχόμενο από τα εντολοδόχα των πραγματικών εξουσιαστών πολιτικά κόμματα, ούτε κάποια τοπική εξέγερση κατά του διεθνούς συστήματος, αλλά οι δημοκρατικά αυτοοργανωμένες και συλλογικά δρώσες κοινωνίες.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, προς τα εκεί θα πάμε αναγκαστικά και όσο πιο γρήγορα το αρχίσουμε εμείς, που τώρα είμαστε στο επίκεντρο του πειραματισμού της παγκοσμιοποίησης, αλλάζοντας ριζικά το πολιτειακό μας σύστημα προς την πιο πάνω δημοκρατική κατεύθυνση, τόσο πιο γρήγορα θα εξέλθουμε από την κρίση και ταυτόχρονα θα μπούμε στην πρωτοπορία των διεθνών αλλαγών. Αν κάνουμε απλά τα καλά και υπάκουα "παιδιά" και χάσουμε αυτή την ευκαιρία, τότε θα πεταχτούμε στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας ευτελίζοντας ακόμα και την ίδια την μέχρι τώρα ιστορική μας διαδρομή.
hassapis-peter
